jdriessen-tandtechniek gennep

Van tandmeester naar tandprotheticus

In het midden van de negentiende eeuw ontstond het beroep van tandtechnicus. Tandtechnici noemden zich in die tijd tandmeesters en ze hielden zich voornamelijk bezig met het vervaardigen van de beperkte tandprothese. Deze tandmeester was min of meer het hulpje van de tandarts, hij maakte het kunstgebit, maar het was hem verboden om de protheses bij patiënten te plaatsen. Het was alleen aan artsen voorbehouden om 'in de mond' te werken.In 1876 viel het inzetten van kunsttanden en gebitten niet langer onder de geneeskunst. Tandtechnici hadden dus voortaan geen tandarts meer nodig voor het inbrengen van de prothese en konden als zelfstandigen aan de slag. Zo werden tandartsen en technici elkaars concurrenten op het gebied van gebitsprotheses. Aan deze situatie kwam een einde toen er in 1913 een nieuwe wet werd bekrachtigd waarin stond dat het technisch-mechanische gedeelte tot de uitoefening van de tandheelkunst werd gerekend. Dat betekende dat alleen artsen kunstgebitten mochten aanmeten, tandtechnici moesten hun zelfstandigheid weer inleveren. Er waren ondertussen twee soorten tandtechnici ontstaan: laboratoriumhoudende technici, die uitsluitend laboratorium-werk verrichtten en in opdracht van tandartsen werkten en de zelfstandige tandtechnici.

In 1968 onderzocht de Centrale Raad voor de volksgezondheid of krachtens de Wet op paramedische beroepen het toekennen van de bevoegdheid om zelfstandig in de mond te kunnen werken en afdrukken te maken zou kunnen geschieden door de tandtechnicus. De raad was van mening dat de tandtechnici hiertoe niet in staat waren, ze zouden de vereiste opleiding missen. Bovendien merkte de raad op dat het maken van afdrukken van het gebit geen op zichzelf staande technische aangelegenheid was. Men zag het maken van kunstgebitten niet als een ambacht, maar als een onafscheidelijk deel van de prothetische tandheelkunde. Er ontstond al snel een tweedeling tussen de zelfstandige tandtechnici; de oude garde bleef vasthouden aan haar oude idealen, het verkrijgen van de oude bevoegdheden, zodat ze naast het aanmeten van protheses weer extracties uit konden voeren en de jonge tandtechnici kwamen op voor de belangen van de patiënt. Een gespecialiseerde tandtechnicus was volgens hen veel beter in staat om een goede en op maat gesneden prothese aan te meten als zij in de mond mochten werken en dus direct contact met de patiënt zouden hebben.

De nieuwe groepering startte een opleiding tot tandprotheticus. Daarmee werd een nieuw beroep geïntroduceerd, om zo aan te geven dat het daarbij ging om specialisten op het gebied van tandprotheses. Deze tandprothetici wilden zich zo duidelijk onderscheiden van de groep tandtechnici die tandheelkundige bevoegdheden wilden verkrijgen en hoopten op een wettelijke erkenning van hun beroep. De Tweede Kamer gaf in 1980 aan een wettelijke regeling te willen voor het beroep van tandprotheticus. Voor het eerst werd er een officieel onderscheid gemaakt tussen de tandtechnicus, die geen directe relatie had met de patiënt, en de tandprothe-ticus, bij wie dat wel het geval was. Dit resulteerde uiteindelijk in de Wet op de tandprotheticus, die op 25 mei 1989 van kracht werd, waarbij de tandprothetische zorg voor edentate patienten een afzonderlijke wettelijke basis kreeg.

Vanaf die datum maakt het aanmeten, passen en plaatsen van de volledige gebitsprothese geen onderdeel meer uit van de tandheelkunde en heeft de wetgever op grond van de oplei-ding twee beroepsgroepen als ter zake kundig gekwalificeerd: de tandprotheticus en de tand-arts.

Door de invoering van de Wet op de Beroepen in de Individuele Gezondheidszorg (Wet BIG) op 1 december 1997, waarin ook het beroep van tandprotheticus is geregeld, is de Wet op de

tandprotheticus komen te vervallen; dit laat echter onverlet dat de tandprotheticus en de tand-arts de enige gekwalificeerden blijven op het gebied van het aanmeten van uitneembare ge-bitsprotheses.